Krachttraining

Vandaag heb ik de lompste krachttraining ooit gedaan. Na een aantal maanden stilzitten heb ik mijn geliefde Bianchi Thron (zie eerdere post) weer eens van stal gehaald en heb een rondje gereden. De windkracht lag ronde de 5 met heftige vlagen tussendoor. Ik besloot te beginnen met recht tegen die wind in te rijden. Vanuit mijn huis stak ik de A2 over en reed via De Meern en Harmelen naar Woerden. Slechts een korte stonde hoefde ik het landschap in mij op te nemen, want ik wist dat het komende uur daar weinig verandering in zou komen. De polders van het Groene Hart zijn mooi, maar allemaal hetzelfde. Ze lenen zich er erg goed voor om doorheen te fietsen. Al snel merkte ik dat ik de teller niet lang op de 30 kon houden en ik nam genoemen met 28 km per uur. O, zoete illusie. Al snel liepen mijn benen vol zuur, maar het verbijten van die pijn is een essentieel onderdeel van het wielrennen. Ook besloot ik de wind die in haar zuchten hard om mijn oren joeg buiten mijn hoofd te laten. Ik zou niet mentaal breken vanwege de tegenwind! En zo kachelde ik vrolijk van dorpje naar dorpje. Vlak voor Woerden kan je als fietser linksaf en een route langs het spoor volgen. Deze weg liep recht op de oorsprong van de wind af. Dus voor het eerst had ik hem vol tegen. Dat was een raar gevoel, want ik had de hele tijd al het idee dat ik hem vol tegen had. Ik besloot dat ik een route ging nemen die me bij de Lek bracht, want op de Lekdijk, zo beredeneerde ik, zou ik tot in Nieuwegein wind mee hebben. Tussen Woerden en de Lek liggen onder andere de weg tussen Linschoten en Snelrewaard en het weggetje van Oudewater naar Polsbroek. Bood het eerste me nog uitzicht op de schone wonderen der natuur (het lommerijke weggetje slingert langs een alleraardigst watertje), het tweede bracht mij in de hel. De wind woei hard em benaderde mij schuin van voren. Er was geen boom te bekennen die het krachtenspel der natuur tegenhield. Gelukkig kwam al gauw de Lekdijk in zicht en ik had het waaien der winden gelaten over mij heen laten komen. De laatste kilometer perste ik er nog een sprintje uit, om te vieren dat het einde van de tegenwind in zicht was. Ik benaderde zowaar de 30 per uur weer eens.

Toen reed ik opeens langs de Lek en al wat mij eerder kwelde, was weg! Totdat ...

De Lekdijk is kronkelig, want de Lek kronkelt. Bittere elende voelde ik toen bleek dat ik na een bochtje pal naar het zuiden reed, terwijl ik veronderstelde dat mijn koers oostwaarts was. Iets knakte in mij en mijn zondige aard kwam boven. Ik schold luidop op alle bekende natuurkrachten. De teller kwam hierendaar niet boven de 22, mijn benen waren zuur, mijn tenen koud en in mijn hoofd stormde het. Had ik me dan toch nog laten inpakken.

Gelukkig kwam er na een paar kilometer een bochtje naar links en reed ik recht op de Lekbrug bij Vianen. Traditie en mijn autisme zorgden ervoor dat ik die even op en neer reed. Vooral op was ronduit lastig, want niet alleen was de koers pal zuid (waar de wind vandaan kwam) we reden ook nog omhoog. En de Lekbrug gaat lang omhoog! Eenmaal terug aan de noordkant van de Lek, was het lekker uitrijden in noordelijke richting tussen de bomen door en langs het Merwedekanaal.

Eenmaal onder een warme douche besefte ik weer hoe mooi de schepping is.

De route:


Afstand: ca 64 km
Gemiddelde: doet er even niet toe.